Wszystko, co ma w sobie najgorszego, i wszystko, co w niej najlepsze, pochodzi z tego samego źródła.
Scheda po kądzieli nie jest łatwa do przyjęcia.
Podobno w piekle jest specjalne miejsce dla kobiet, które nie pomagały innym kobietom. Jedyna droga ucieczki wiedzie przez wyjątkowo zdradzieckie szczeliny istnienia, ale pierwsza, która je pokona, utoruje drogę kolejnym.
Pięć kobiet urodzonych w latach siedemdziesiątych.
Pięć życiorysów na pozór od siebie odległych, ale kiedy się im przyjrzeć z bliska – zaskakująco zbieżnych.
Pięć możliwych scenariuszy „normalnego życia”, naznaczonego przemocą emocjonalną.
Paradoksalnie w konserwowaniu negatywnych stereotypów wobec kobiet prym wiodą… kobiety.
Bohaterki decydują się przerwać błędne koło i zerwać z bezrefleksyjnym życiem. Dostęp do własnych uczuć i emocji zyskują dzięki „odpamiętaniu” — odczarowaniu dzieciństwa oraz dzięki trudnej przyjaźni, która je połączy.
Czy te najmłodsze będą umiały zerwać ze schematyczną egzystencją, do jakiej zostały wychowywane? Czy międzypokoleniowy dialog w ogóle jest jeszcze możliwy?
Książka wciąga i trzyma jak toksyczna rodzina. Wszyscy mężczyźni – dziadkowie, ojcowie i mężowie – mają coś na sumieniu (poza Pawłem – bo nie żyje), podobnie jak powielające złe wzorce kobiety: babcie, a zwłaszcza matki. Tylko na przyjaciółkach można polegać. Na szczęście „Pustostan" zamieszkują pełnokrwiste bohaterki, z którymi chce się spędzać czas. Świetnie napisane, chwilami nieodparcie śmieszne. Przerażająco śmieszne, bo prawdziwe.
Ignacy Karpowicz
Emancypacja to nie rurka z kremem. Tu nie ma czasu na czułe słówka. „Pustostan” to manifest kobiet, które czerpią siłę z siostrzeństwa, a jednocześnie boleśnie się na nim zawodzą. Brzmi to jak sprzeczność, ale czasami bunt przeciwko toksycznym relacjom jest początkiem zmian w naszym życiu. A bohaterka tej powieści pragnie zmian i wyrwania się z nudnego i bolesnego schematu grzecznej dziewczynki.
Sylwia Chutnik
Zapraszamy do wysłuchania odcinków w interpretacji Katarzyny Warnke:
ODCINEK 1
ODCINEK 2
ODCINEK 3
Agnieszka Nietresta-Zatoń (ur. 1974) — literaturoznawczyni zafascynowana granicznymi stanami emocjonalnymi i egzystencjalnymi w literaturze i w życiu. Autorka książek: Małgorzata Hillar. Szkic monograficzny (Kraków 2003, Wyd. Homini), nominowanej do nagrody im. Ludwika Frydego; Powołani na bunt. Transgresje polskich poetów XIX wieku (Kraków 2010, Wyd. Akademickie) oraz artykułów naukowych publikowanych w tomach zbiorowych i periodykach. Szukając pomostu między językiem naukowym i literackim, zaczęła pisać opowiadania, blogi, uprawiać webwriting i copywriting.
Przyznaje rację Wisławie Szymborskiej: Nie ma rozpusty gorszej niż myślenie. Za swoim ukochanym poetą Stanisławem Grochowiakiem powtarza: Bunt nie przemija, bunt się ustatecznia. Pytana, po co jej tyle książek, zasłania się cytatem z Susan Sontag: Kiedy czytam, zawsze mam wrażenie, jakbym jadła. Natomiast potrzeba czytania jest jak nieznośny wilczy głód.
Matka dwojga dzieciąt, żona jednego męża, pani od polskiego kilku roczników gimnazjalistów.